گوشی های دوربین دار امروزی  مانند نمونه جدید نوکیا N95 با دوربین 5 مگاپیکسل .

برآورد می‌شود که در سال 2006 ، 460 میلیون گوشی موبایل دارای دوربین فروخته شده است و تخمین زده می‌شود میزان فروش این گوشی‌ها در سال 2010 به یک میلیارد دستگاه برسد.

هر محصول جدیدی قائدتا بایستی مخترعی داشته باشد. آیا شما می دانید مخترع موبایل‌ دوربین‌دار چه کسی است؟

در منابع مختلف ، مخترع موبایل دوربین‌دار ، فیلیپ کان معرفی شده است.

بیوگرافی مختصر : فیلیپ کان در سال 1952 در فرانسه به دنیا آمد. تحصیلاتش را در ریاضیات در نیس فرانسه به پایان رساند. اما علاوه بر ریاضیات ، فیلیپ کان ، در هنرستان هنرهای زیبای سوئیس مطالعاتی در زمینه موسیقی و به خصوص فلوت‌زنی کلاسیک هم  دارد. وی به موسیقی کلاسیک و جاز علاقه زیادی دارد و نواختن فلوت را دوست دارد. وی چندین آلبوم موسیقی هم منتشر کرده است که ترکیبی هستند از موسیقی کلاسیک و جاز. کان به قایقرانی مسابقه‌ای هم می‌پردازد و رهبری یک تیم قایقرانی را هم برعهده دارد. همچنین وی یکی از حمایت کنندگان آزادی بیان به شمار می‌رود. کان در زمینه فعالیت‌های بشردوستانه هم فعال است و یک بنگاه خیریه دارد که در زمینه ارتقای دسترسی مردم به مراقبت‌های بهداشتی و آموزش فعال است.

از سال 1982 تا به حال ، کان چهار شرکت کامپیوتری تأسیس کرده است : Borland ، Starfish Software ، LightSurf Technologies ، Fullpower Technologies.

اما می‌رسیم به موضع اصلی این پست ، یعنی داستان اختراع گوشی موبایل دوربین‌دار:

 ایده یک‌پارچه‌سازی گوشی دوربین با موبایل  یا وسایل دیگر و  مهیا کردن امکاناتی برای اشتراک عکس با دیگران ، یک چیز تازه نبود و پیش از اینکه به فکر کان برسد ، چندین کمپانی به این فکر افتاده بودند:

- در سال 1995 شرکت اپل ، وسیله‌ای را در نمایشگاه Macworld به نمایش گذاشته بود ، که ترکیبی از یک PDA ، دوربین و موبایل به حساب می‌آمد و AppleVideophone/ PDA نام داشت.
- شرکت الیمپوس هم در سال 94 دوربینی درست کرده بود که می توانست از طریق موبایل عکس‌ها را منتقل کند و OLYMPUS DELTIS VC-1100 نام داشت.
- اما نخستین موبایل مجهز به دوربین در سال 1997 توسط همین آقای فیلیپ کان ساخته شد. در همین سال ، کان شرکت استارفیش را تأسیس کرد که فعالیتش در زمینه نرم‌افزارهای گوشی همراه  بود.

- نخستین نمونه تجاری موبایل دوربین‌دار به وسیله شرکت شارپ ژاپن ساخته شد ، فیلیپ کان در ساخت این گوشی با شرکت شارپ همکاری داشت. این گوشی J-SH04 نام داشت و به وسیله آن می‌شد از طریق اینترنت عکس‌ها را ارسال کرد.

اما داستان اختراع گوشی موبایل دوربین‌دار به وسیله آقای کان هم شنیدنی و جالب است:

در واقع فکر اصلی اختراع موبایل دوربین‌دار نه در اختراع بلکه در مطالعه به فکر کان رسید و نه در دفتر شرکت استارفیش. محل چنین فکر بکری اتاق انتظار یک بیمارستان بود!
همسر آقای کان -سونیا لی- برای وضع حمل به بیمارستان آمده بود و در حال گذراندن ساعات زایمان خود بود که 18 ساعت به طول کشید ، کان مشغول دلداری دادن همسرش بود ، ولی خانم لی در آن ساعات پردرد حوصله صحبت‌ها و دلسوزی‌های کان را نداشت. پس آقای لی مجبور شد روی یک نیمکت بنشیند و انتظار بکشد. وی لپ‌تاپ ، موبایل و دوربینش را همراه آورده بود. با دیدن تجهیزاتش ناگهان به این فکر افتاد که چقدر مسخره است که برای به اشتراک گذاشتن عکس‌ها با دوستانش مجبور باشد مراحل طولانی گرفتن عکس ، ارسال آن به هارد کامپیوتر و بعد میل کردن عکس‌ها را به دوستانش انجام دهد ،چقدر خوب می‌شد اگر با فشار یک دکمه می‌شد عکس گرفت و همزمان آن را به گوشی موبایل دیگران فرستاد.

در همان حال که همسر کان مشغول زایمان بود ، خود وی روی ایده‌اش مشغول کار شد ، سخت‌افزار وسایلش را دستکاری کرد و کدنویسی را هم شروع کرد. وقتی دختر کان به دنیا آمد وی توانست با وسایل دستکاری شده‌اش یک عکس را به صورت بی‌سیم به دوستانش بفرستد.

                                                                                    کان در حال کار روی اختراعش

ناگفته نماند که خانم سونیا لی که ما اختراع موبیل‌های دوربین‌دار را تا حدی به زایمان طولانی وی مدیون هستیم ، خود یک پژوهشگر و مؤسس شرکتی است که در زمینه صنایع بی‌سیم فعالیت می‌کند. وی همچنین طراح خوبی هم به حساب می‌آید .

نخستین بار موتورولا علاقه پیدا کرد که شرکت استارفیش را بخرد و بخت آن را داشت که نخستین شرکتی باشد که گوشی موبایل دوربین ‌دار به بازار می‌فرستد ولی این شرکت در آن زمان مدیرعامل جدیدی پیدا کرده بود و دوره آشفته‌ای را طی می‌کرد و در حال کار روی یکی از پروژه‌های ناموفق بود. پس کان شرکت جدیدی به نام LightSurf ایجاد کرد و با همکاری شارپ ، نخستین نسل گوشی‌های دوربین ‌دار را روانه بازار کرد.

موبایل‌های دوربین‌دار و تأثیرات اجتماعی

جورج اورول در رمان 1984 می‌گوید که مردم مجبورند به خاطر نظارت همیشگی دوربین‌های دولت‌ها ، رفتار دلخواه دولت‌ها را داشته باشند ولی گویا این روزها مردم باید مواظب دوربین‌های سایر شهروندان باشند که در بسیاری موارد در حکم یک دوربین جاسوسی هستند ، در واقع این مردم هستند که جای دولت های مورد نظر اورول را گرفته‌اند.

همچون سایر پدیده‌های فن‌آوری، این دوربین‌ها ، کاربردی متضادی پیدا کرده‌اند. در عین حال که امروزه این دوربین‌ها که وضوحی چند مگاپیکسلی یافته‌اند نقش زیادی در پیشگیری از جرم ، روزنامه‌نگاری شهروندی و فعالیت‌های تجاری ایفا می‌کنند می‌توانند تهدیدکننده حریم شخصی و کپی‌رایت باشند و به عنوان یک وسیله مدرن چشم‌چرانی voyeurism هم مورد استفاده  قرار گیرند.

در 17 ژانویه 2007 شهردار نیویورک برنامه‌ای را اعلام کرد که بر اساس آن شهروندان می توانند صحنه‌هایی را که از جنایات  با دوربین موبایل گرفته‌اند مستقیما به شماره تلفن پلیس بفرستند. در ایالات متحده بردن گوشی‌های موبایل دوربین‌دار به اماکنی همچون پنتاگون ، مدرسه‌ها ، تئاتر و موزه‌ها ممنوع است. در آوریل 2004 دولت عربستان سعودی ورود این نوع گوشی‌ها را ممنوع کرد ولی دسامبر همان سال ، ورود این گوشی‌ها را آزاد کرد. در کره جنوبی و ژاپن ، همه گوشی‌های دوربین‌دار باید طوری تولید شوند که هنگام گرفتن عکس صدای قابل شنیدنی از خود خارج کنند.

در ایران هم عکس‌ها و ویدئوهای گرفته شده با دوربین موبایل بارها به صورت گسترده خبرساز شده‌اند ، زمانی هم صحبت از پلیس موبایل بود که با فاصله کوتاهی تکذیب شد.  

 

                                                                      منبع : سایت ایران ایران

 

                                                                   محمد مهدی رضوی